Dwunasta noc na Szpilówce, 28.07.2022.

 

 

 

Noc pod namiotem z bezkresnymi widokami dookoła...  Taka gratka jest niezwykle pożądana przez wędrowców biwakujących. Nic więc dziwnego, że wieże widokowe do takich lokalizacji zaliczam...

Pogoda sprzyjała, a właściwie zapowiadało się korzystne okno pogodowe, więc postanowiłem zabrać aparat fotograficzny i wyruszyć na łowy. Tym razem miał to być zachód słońca bez spóźnienia się, no i następujący po nim brzask i wschód naszej dziennej gwiazdy.

Na wieżę przyszedłem na godzinę przed zachodem. Nisko schodzące słońce nie oświetlało już leżącej w kotlinie Lipnicy, prześwitując jeszcze nad wieczornymi dymami. Ale Iwkowa rozciągnięta na kilku kilometrach, w znacznej mierze cieszyła się miękkimi i pomarańczowymi blaskami słonecznej poświaty.

 

Znalazłem czas na rozłożenie namiotu, gdy już na zachodzie powoli rozpoczynał się spektakl zachodzącego słońca. Noc zapowiadała się ciepła i w zasadzie mógłbym zrezygnować z namiotu, jednak dość mocny wiatr zachęcał do osłonięcia się przed nim. Ponadto muszki przypominające małe osy nieco dokuczały, a nie ma to jak odrobina spokojnego snu...

 

Od zachodu niebo już nabierało brzoskwiniowego odcienia, smużąc w oddali zanikające pasma gór delikatną mgiełką. Światło nie było zbyt kontrastowe, ale mimo swego rozproszenia, pozwalało na identyfikacje oddalonych obiektów. Bliższe nadajniki GSM dobrze nadawały się do orientowania w terenie, gdyż lokalizację ich znakomitej większości znałem.
Także wbijająca się w pomarańczowe niebo antena w Chorągwicy pozwalała na odłożenie niewielkiej odległości w prawo ku północy, by dostrzec górujący nad okolicą kościół w Biskupicach. Ulokowany na wysokim cyplu, swą strzelistą sylwetką wyraźnie odcinał się na tle czystego nieba.

 

Tymczasem obrót ziemi usytuował tarczę słoneczną już dość nisko nad linią horyzontu.
Dziękowałem sobie, że nie przyszedłem na ostatnią chwilę, bo to co rozpoczęło się teraz, warte było obejrzenia i uwiecznienia. Drobne pasma poziomo rozciągniętych obłoków nabierały karminowej barwy, a grubsza smuga przez chwilę przesłaniała w połowie tarczę słoneczną, jakby pozując romantycznym bądź impresjonistycznym malarzom.
Gdy słońce znalazło się tuż nad horyzontem, rozsnute mgiełki i obłoczki lekko przesłaniały je niczym muślinowa zasłona w perskim pałacu. Mając świadomość ulotności chwili, czułem nieprzepartą potrzebę jej zatrzymania w kadrze. Niedługo potem już tylko rąbek tarczy nabija się na wysoki komin, po czym zachód słońca się dokonuje.

 

Niebo jest niemal bezchmurne poza nikłymi obłoczkami nad widnokręgiem. Wieczorne zorze powoli gasną, ustępując coraz ciemniejszym odcieniom nieboskłonu. Zapalają się światła w miastach i przy drogach, a w zasadzie, to wcześniej zapalone stają się teraz coraz lepiej widoczne.
Skoro nie zabrałem statywu, to dalsze fotografowanie nie rokuje stabilnych ujęć. Nad Lipnicą już całkiem ciemno, podobnie jak i nad Iwkową, gdzie spoglądając nieco w prawo, dostrzegam wyraźną łunę świateł bijących od Nowego Sącza.
Urządzam się zatem w namiocie, nastawiam budzik na 4:30, czyli na pół godziny przed wschodem słońca i zasypiam kołysany lekkim bujaniem konstrukcji wieży, poddającej się z oporem mocnym podmuchom wiatru.

 

Pobudka! Z ciepłych odmętów snu wyrywa mnie przenikliwy alarm w telefonie. Wychylam głowę na wschodnią stronę i poranne zorze potwierdzają, że to już czas na przygodę z wschodem słońca.
Od rozlewisk Dunajca rozścielają się poranne opary, rozciągając się na pobliskie doliny. Mgliste widoki nastrajają sennie, bo krótki sen jeszcze nie wywietrzał spod powiek, jakby bagatelizując przyjemność działań fotograficznych. Jednak właśnie kontemplacja wschodu słońca jest celem dzisiejszego poranka, więc aparat idzie w ruch, choć bez specjalnego pośpiechu, bo pora jeszcze wczesna. Tak więc co ciekawsze senne krajobrazy stają się uwiecznionymi kadrami.

 

Wreszcie pojawiają się bardziej zdecydowane barwy, niezbicie informujące, że w teatrze wschodzącego słońca rozpoczyna się projekcja premiery tego dnia. Oczekuję pojawienia się tarczy słonecznej, lecz mimo nadejścia właściwego czasu, słońce nie wychodzi! Przecież nigdy się nie spóźniało!
No tak, - gęsta zasłona porannej mgły wiszącej nad ziemią, skutecznie tworzy zaporę. I właśnie po kilku minutach znad tej mglistej barykady nieśmiało wyłania się górny półokrąg tarczy słonecznej, jeszcze nieśmiało przebijającej się przez rzednący opar. Wyższe chmury już wielobarwnie podświetlone dają znakomitą oprawę, a słońce już w pełnej krasie pojawia się na wschodniej sferze. I dolne mgły i wyższe obłoki dają piękne obramowanie, nieco tłumiąc jaskrawość światła, dzięki czemu widowisko olśniewa urodą, a nie tylko jasnością, która jeszcze nie oślepia.

 

Spoglądam nieco dalej na południe, gdzie barwy pomarańczu nie dochodzą jeszcze, a poranne mgły nie odparowują. Jednak światło dnia już całkiem rozwidnia okolicę i budzi przyrodę do życia.
Tymczasem słońce osiąga pułap niskich chmur, chowając się za nimi, to znów wyzierając przez niewielki przezior. Dzień zaczyna się na dobre, ale dla mnie to oznacza krótką chwilę na dospanie o poranku, więc jeszcze dwie godziny otula mnie ciepło puchowego śpiwora :-)

 

Wreszcie budzę się na dobre, bo dzień już w pełni, co zresztą widać dookoła. Zwijam sprawnie swój podniebny obóz i bynajmniej nie z obłoków schodzę na ziemię.

 

Teraz wędruję do pobliskiej kapliczki św. Urbana przy dawnej pustelni, po drodze zbierając borówki i odwiedzając bliższą kapliczkę na Kociołkowie. Do Urbanka niedaleko, więc miejsce w sam raz się nadaje na przygotowanie śniadania, tym bardziej, że bije tam źródło wody zdecydowanie najlepszej w okolicy.

 

Można już wracać do domu. I pewnie wędrowałbym tak powoli przez piękny las, gdybym nie napotkał grupki dzieci z pobliskiego obozu, które zmyliły drogę do wieży, więc tajną ścieżką podprowadziłem je na szczyt Szpilówki, a na wieży objaśniłem położenie bliższych i dalszych gór.

 

Po zejściu z wieży upewniłem się, że cała grupa której druga połowa na Szpilówkę przybyła już wcześniej, zna wystarczająco teren i tym razem ruszyłem w drogę powrotną. Po drodze bez problemu spostrzegłem pomoce nawigacyjne pozostawione przez poprzedników, a przegapione przez "tropicieli"...  

 

Od Krzyża Powstańców ruszyłem w dół ścieżką niebieską "Niepodległa", by wykonać jej przegląd po niedawnej akcji ścinania drzew przez Nadleśnictwo. Poza resztkami na porębach i tak dobrze uprzątniętych, tylko dwa drzewa ze znakami poszły pod topór. Jesienią uzupełnię oznakowanie.

 

Od Potoku Piekarskiego pod górę droga była mocno rozjeżdżona, ale że było sucho, dało się przejść bez problemu. Jednak w miejscu gdzie ścieżka odchodziła od czarnego szlaku prowadzącego grzbietem, drzewo znakowe zostało wycięte, a to tym gorzej, że właśnie na nim znajdował się znak informujący o zmianie kierunku ścieżki w lewo w dół do potoku. Brak tego oznaczenia może być bardzo mylący, bo ten kto nawiguje według dotąd czytelnych oznaczeń, zamiast skręcić w lewo, z braku stosownego znaku pójdzie prosto... Za uzupełnienie powstałego braku zabiorę się niebawem.

Jeśli rozpoznajesz to rozdroże 300m od wejścia w las od strony Lipnicy, to tutaj ścieżka niebieska "Niepodległa" skręca w lewo.

 

Po wyjściu z lasu nie ma już niespodzianek. Nawet gdyby nie było znaków, zabudowania Lipnicy są widoczne z daleka, a dojść do rynku można kilkoma wariantami, więc błądzenie raczej nie zagraża.
Ja przyjąłem skrót czarnym szlakiem, przy którym obficie rosną śliwki i jabłka, a po czereśniach i wiśniach nie ma już śladu. Zaś sama Lipnica w dolinie prezentuje się malowniczo, zatopiona w odmętach zieleni.

 

Droga wśród drzew prowadzi obok opuszczonej chaty. Za nią już zabudowania Lipnicy Dolnej, a za rzeką Lipnica Murowana. Jestem u siebie :-)

 

Piękna jest nasza okolica i pięknie prezentuje się z niedalekiej wieży widokowej na Szpilówce. Z Lipnickiego rynku można tam dojść albo szlakiem czarnym i w Dolinie Piekarskiego Potoku zmienić szlak na zielony prowadzący obok Krzyża Powstańców do wieży (i dalej do Tarnowa), albo wspomnianą Ścieżką "Niepodległa" prowadzącą nieco krótszą trasą do Krzyża Powstańców i dalej wcześniej wspomnianym szlakiem zielonym do wieży.
A z powrotem...? Tutte la strade conducono a Lipnica - Wszystkie Drogi Prowadzą do Lipnicy :-)

.